No, wobec takiej zachęty można by zacytować św. Jana Pawła II, który - gdy mu śpiewano tradycyjne Sto lat - odpowiedział dowcipnie: No, łatwiej wyśpiewać niż wykonać... Z czuwaniem jest podobnie: zdecydowanie łatwiej je zadeklarować, a nawet podjąć, niż wytrwać w tym postanowieniu. Zwróćmy uwagę choćby na naszą radość, wynikającą z oczyszczenia duszy w sakramencie pojednania - ileż to wówczas rodzi się, pod wpływem Bożej łaski, postanowień, przyrzeczeń! A jak długo można w nich wytrwać?... No, właśnie.
   Prorok Izajasz głosił słowo, które jako tekst natchniony jest nam dostępny dziś na kartach Pisma świętego. Fragment 63. rozdziału, który stanowi dzisiejsze pierwsze czytanie, wyraża takie właśnie rozdarcie między pragnieniem a możliwościami. Można nawet powiedzieć, że - zwłaszcza początek prorockiej wypowiedzi - jest wręcz przewrotny:
    Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg,
    tak iż serce nasze staje się nieczułe na bojaźń przed Tobą?
A to dobre! - Pan Bóg pozwala nam błądzić! A co miałby zrobić? Zakuć nas w kajdany? Miałby nie pozwolić? Nasz Bóg nie jest tyranem. Przecież kocha nas nad życie i właśnie dlatego, abyśmy i my w Jego życiu mieli swój udział, daje nam wskazówki, często napomina, niepokoi wyrzutami sumienia... Ale to wszystko. Jego pragnieniem nie jest cieszyć się wielką armią niewolników - pragnie raczej oddanych w miłości synów i córek. Izajaszowe pytanie dlatego jest przewrotne, że stanowi próbę zrzucenia odpowiedzialności za swoje błędy na Boga. (Podobnie, jak któryś z ministrantów, pytany o to, dlaczego nie pojawił się na swoim dyżurze, odpowiedział bez zażenowania, że mama mu nie przypomniała...)
   Najłatwiej byłoby od siebie przedstawić prośbę, którą wypowiedział przed wiekami Izajasz i czekać...
  Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
Tymczasem to MY się mamy odmienić, my mamy się poprawić, my mamy czuwać nad sobą. Czuwać... Czuwajmy więc, dokładnie nasłuchując głosu Bożego. I odmieniajmy się.