W krainie życia ujrzę dobroć Boga. Te słowa refrenu dzisiejszego psalmu responsoryjnego wyrażają głębię wiary człowieka oddanego Najwyższemu. Taka wiara jest owocem łaski pozwalającej odwrócić się od wszystkiego, co ziemskie, czasowe, przemijalne, a zdać się całkowicie na Jego Opatrzność. Wtedy dobrym okazuje się wszystko, co nas spotyka i za wszystko jesteśmy w stanie Mu dziękować.

   Gorzej jest wtedy, gdy człowiek próbuje opierać się wyłącznie na własnej pomysłowości, gdy za przewodnika w życiu wystarcza mu jego własny umysł. Tak przecież było w ogrodzie Eden, gdy to - wbrew ostrzeżeniu Stwórcy - pierwsi rodzice połakomili się na owoc, mający rzekomo dać im jeszcze więcej szczęścia i radości. Doskonale wiemy, co z tego wynikło. Nie inaczej było w czasach przedpotopowych: ludzie, zamiast szukać woli Boga, podążali za własną pożądliwością, co musiało się skończyć fatalnie. Wieża Babel - to kolejny przykład: status materialny ludzi tego pokolenia musiał być znaczący, skoro stać ich było na samo planowanie budowy wielkiego obiektu. Nie było przy tym szukania woli Bożej, a wręcz odwrotnie - ożywili oni w sobie pragnienie wdarcia się do nieba bez pytania o zgodę Gospodarza tego miejsca...

   Smutne jest to, że tak wielu współczesnych nie jest w stanie skorzystać z tamtych doświadczeń. Dziś, podobnie jak wówczas, dominuje głód doczesności. Wieczność jakby w ogóle się nie liczyła. A przecież wciąż pozostaje aktualną nauka św. Pawła z dzisiejszego pierwszego czytania: Kiedy bowiem będą mówić: «Pokój i bezpieczeństwo» - tak niespodzianie przyjdzie na nich zagłada, jak bóle na brzemienną, i nie umkną. To smutne, ale przecież nawet Pan Bóg nie waży się pozbawiać wolnej woli tych, którzy wymagają nawrócenia. Cóż więc możemy zrobić? Tylko jedno: wbrew naporowi zła czuwać, trwać w gotowości i jedynie zachęcać tamtych. Zakochanym w Bogu nie żal tego świata, bo obietnica Zbawcy zapowiada nieporównanie doskonalszą przyszłość u Jego boku.