Dumne miasto. Znające swoją wartość. Znakomicie położone. Na szlaku podróżnym i handlowym. Goszczące w swoich granicach wielu obcokrajowców, którzy kuszeni zbytkami i przepychem miasta przybywali, by „kręcić" swoje interesy, kupować i sprzedawać, by chłonąć każdy detal piękna, bogactwa i możliwości jakie dawało życie w tak znakomitym mieście. Dostatek, bogactwo nie zawsze służyło ludziom. Syci zapominali o biedzie
i o ludziach. Z jednej strony przepych a z drugiej rażące ubóstwo stały się nadto widoczne. Nadmiar rodził jeszcze większy głód, pobudzał ambicje, aby ścigać a nawet prześcigać bogatszych. Nikt nikomu już nie był jak brat. Syci, dumni, a jednak biedni i ubodzy.
   Ale miało to miasto swojego proroka. Widać godni byli jego ojcowie tak wielkiej przychylności Boga, tak wyraźnej Jego troski. Skoro tak przymuszał, tak nękał Bóg biednego Jonasza aby porzucił skrawek ludzkiej wygody i wołał, i prosił. Otwarci na słowo Boga mieszkańcy Niniwy do dziś pozostają znakiem prawdziwego nawrócenia. Wszyscy, solidarnie, jak jeden mąż. Ich to za przykład stawiał swoim współczesnym Pan Jezus.
   Nawrócenie - pozornie sprawa prosta. Zmienić swoje dotychczasowe myś-lenie, przyjąć uznany system wartości, nic więcej. A jednak wszystko to nie takie proste, nie takie łatwe, wszystko wymaga wielkiego wysiłku i starania. Prościej, kiedy ma się oparcie w dobrych obyczajach i zachowaniach starszych, kiedy ma się kogo naśladować, kiedy historia może być dla żyjącego pokolenia dobrą nauczycielką.