Możemy się dziwić, dlaczego liczenie poddanych miałoby być tak potworną zbrodnią, która domagała się kary Bożej. Przecież spisy ludności od wieków są zwykła praktyką władców. Czytając całość opowiadania, które na potrzeby dzisiejszej liturgii zostało nieco okrojone, dowiedzielibyśmy się, że Joab, dowódca wojsk Dawida, przeraził się na samą myśl o liczeniu ludu. To była wiedza powszechna - przynajmniej dla Żydów. Oni wiedzieli, że ich Królem i Władcą jest wyłącznie Bóg. Ten zaś sam zna liczbę swoich poddanych. Dlatego właśnie nie wolno wchodzić w jego kompetencje. Liczenie ludu może oznaczać utratę zaufania do Niego. Dawid też to wiedział. Jego serce zadrżało dopiero po podaniu liczby poddanych. To oznacza, że od zawsze wiedział, ale nie oparł się pokusie.

   Ważniejszym jest jednak to, jak zachował się stając przed wyborem kary. Warto to zapamiętać: Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę! To jedno, bardzo ważne. Drugą zaś wartością, godną zapamiętania jest jego gotowość do przejęcia całego odium na siebie: To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!

   Oto postawa prawdziwego mężczyzny.