Oto znów oba czytania mszalne zestawiają obok siebie króla Dawida i Pana Jezusa. Oprócz wielu podobieństw między nimi na czoło zdecydowanie wysuwa się jedno: całkowite oddanie się Bogu Ojcu. Choćby to, w jaki sposób odbyło się przeniesienie Arki Przymierza z domu Obed - Edoma do Miasta Dawidowego. Już nie tylko chodzi o koszt tego przedsięwzięcia, o mnóstwo ofiar przy tej okazji składanych (autor natchniony podaje, że po każdych sześciu krokach zrobionych przez Lewitów, niosących Arkę składana była Panu ofiara z wołu i tucznego cielęcia), ale o samą postawę. Dawid widocznie nie umiał być połowiczny - czytamy w dzisiejszej lekcji, że „tańczył z całym zapałem w obecności Pana".
To, czego dzisiejsze czytanie nie uwzględnia, to reakcja jego żony, a córki Saula - Mikal. Nie potrafiła zrozumieć, w jaki sposób król może się tak poniżyć wobec pospólstwa i równać z nimi w tańcach i śpiewie. On sam - jak pamiętamy - odpowiedział, że zdobyłby się na jeszcze większe poniżenie, gdyby miało to przysporzyć chwały Najwyższemu.
Nie inaczej przecież prezentuje sytuacja z dzisiejszej Ewangelii: Pan Jezus zajęty dziełem ewangelizacji, a tymczasem ktoś z Jego rodziny próbuje wywabić Go na zewnątrz. Przypomina się tu historia Jego krewnych, którzy bezskutecznie próbując tego samego, dołożyli swój komentarz o rzekomym odejściu od zmysłów Jezusa. No, kto wie? Może właśnie ktoś tak bardzo poświęcający się dla dzieła Bożego, że jest gotów zrezygnować z towarzystwa najbliższych, że jest w stanie czynić coś, co w mniemaniu wielu nie mieści się w ramach działania człowieka o zdrowych zmysłach (choćby nawet służyło chwale Bożej), ktoś podobny Chrystusowi czy Dawidowi, dopiero ktoś taki naprawdę spełnia Jego wolę i okazuje w ten sposób całkowite poświęcenie się dla Boga.
Jeśli więc z takimi oskarżeniami się spotkamy, to cieszmy się w przekonaniu, że być może wreszcie spełniamy tę część największego i pierwszego przykazania mówiącego o miłości do Boga „z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił"?