Nie jest łatwo uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych. Mówią niekiedy, że z widokiem śmierci można się oswoić, a nawet uodpornić na ból z nią związany. To tylko częściowa prawda. Często uczestnicząc w pogrzebach, stosunkowo łatwo zaakceptować można śmierć osoby dorosłej, nasyconej życiem, a do tego jeszcze chorującej. Nie sposób jednak spokojnie przeżyć pogrzeb dziecka, matki pozostawiającej zapłakane potomstwo, czy człowieka w sile wieku, który ginie nagle... Nie dziwią wtedy łzy nawet najsilniejszych mężczyzn, którzy podobno (normalnie) nie płaczą. Jednakże histeryczny płacz, rzucanie się na trumnę (bo i takie sytuacje się zdarzają) wyglądają niekiedy bardzo sztucznie i wywoływać mogą podejrzenie nieudanej próby aktorskiej...

  Jakimi były łzy Dawida? Czy płakał szczerze? Przecież normalnie powinien się ucieszyć ze śmierci swego zaprzysiężonego wroga, któremu Pan Bóg pozwolił odebrać życie. Z drugiej strony wiemy jednak, że umiał on zdobywać się na wielkoduszność - mając okazję po temu, nie pozbawił Saula życia, mimo, że ten tropił go z licznym wojskiej właśnie w takim celu. Domyślamy się, że śmierć Jonatana, przyjaciela, była dla niego ogromnym ciosem, ale żeby płakać po Saulu? W mowie żałobnej, czy raczej śpiewie wypełnionym żalem, jest mowa o odejściu przyjaciela - Jonatana, Saula zaś wspomina on jako wodza narodu, świetnego wodza i dzielnego wojownika. Bo też taka była obiektywna prawda. Dawid potrafił ją dostrzec i wznieść się ponad osobiste urazy. Nie fałsz to, nie obłuda, ale czysty humanizm, który znów przybrał konkretny wyraz w obliczu niepokonalnej tragedii śmierci.

   Czy nas zawsze stać na niekłamane, choćby najprostsze współczucie w obliczu nieszczęścia kogoś nam nieżyczliwego? Bo Dawid już wówczas zdawał się rozumieć, co znaczy miłować nieprzyjaciół.