Dawid i Goliat - zestawienie tych dwóch imion jest dziś przysłowiowe. Każdy dziś wie, że stanowi ono przeciwstawienie sił dobra i zła, potęgi i kruchości, bezczelnej pewności i naiwnej nadziei. Ze współczesnej perspektywy nie dałoby się usprawiedliwić zgody Saula na walkę z Goliatem. On sam zresztą z trudnością zgodził się na to: Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości. Dlaczego więc się zgodził? Może był to gest rozpaczy? - Nikt z jego dzielnych wojowników nie śmiał stanąć oko w oko z Goliatem, więc może choć ten chłopiec... A może w Dawidzie dostrzegł dawnego siebie, przez Boga powołanego, czystego i niewinnego, który dzięki Bożemu wsparciu nie znał co to trudności? Choć odrzucony, pamiętał jeszcze, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych...

    Ostateczny wynik tej walki znany jest od wieków. Pozostaje jednak pytanie: dlaczego? Dlaczego zwyciężył? Przecież nie miał prawa... To nie mogło się tak skończyć... A jednak. Odpowiedź zawarta jest chyba w słowach samego Dawida, zwracającego się ku Goliatowi: Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów. Tak, bo rzeczywiście nic nie miał. Czy można bowiem mówić o kamieniach z rzeki jako o broni? Nie - jego orężem i tarczą zarazem był Pan Bóg. Dodatkową jego siłą była głęboka wiara i dziecięca ufność w opiekuńczą dobroć Boga.

   Iluż to bohaterów wiary porywało się na niemożliwe! A jednak dokonywali cudów. Po wielekroć okazywało się do dziś się to potwierdza, że wszystko możliwe jest dla tych, którzy wierzą.