Ewangelista Mateusz odnotował dość tajemniczo: W owym czasie pojawił się Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej... Skąd się pojawił i co takiego głosił, że ciągnęły do niego cała Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem?

   Skąd się pojawił, to wiemy. Wiemy przecież, kim byli jego rodzice i w jakich okolicznościach przyszedł na świat. Gdy wybrał się nad Jordan, dla spełnienia nałożonej na niego misji, miał lat około trzydziestu. Skoro Elżbieta i Zachariasz już w momencie Janowych narodzin byli w podeszłym wieku, prawdopodobnie nie mieli okazji usłyszeć o działalności swego syna. On tymczasem, jako syn kapłana, doskonale był przygotowany do roli proroka. Świetnie znał Pismo Święte i dlatego cytował je w swoim przekazie.

   Pan Jezus też porwie tłumy, ale posługiwać się będzie przypowieściami, opowiadaniami, odnosić się będzie do codziennego życia, a wszystko to domykać wielkimi cudami i znakami. Nie tak jest u św. Jana. On, owszem, przyciąga tłumy, ale w jaki sposób? Wzywa do nawrócenia! Przecież nikt nie lubi tego słuchać, a tymczasem - jak wiemy - jego nauczaniem zainteresował się sam Herod, a nawet faryzeusze przychodzili, aby przyjąć od niego chrzest.

   Na czym polegał jego fenomen? Przede wszystkim był on autentyczny w swoim przekazie. Całkowicie wolny od materialnych potrzeb. Jego skromne odzienie i postne posiłki w połączeniu z gromkim głosem napomnienia, bazującym na tekstach biblijnych, odnosiło swój skutek. Nie bawił się w głosiciela i nie oczekiwała zapłaty - on żył tym, do czego został stworzony.