Wchodząc do naszej świątyni nie sposób nie zauważyć pięknej, potężnych rozmiarów figury Chrystusa Pana na ścianie ołtarzowej. Przybywających wita On szeroko rozpostartymi ramionami. Choć rozłożone są horyzontalnie i ze śladami gwoździ, to już zdecydowanie wolne od krzyża. Na twarzy próżno by szukać oznak radości, ale bije od niej powaga i absolutny spokój.

   Element dynamiki wprowadzają stopy: nie nałożone na siebie (ale ze śladami po gwoździu), nie przywierają do podłoża, ale ściągnięte wzdłuż ciała wywołują wrażenie jakby Pan szybował ku niebu. Dzięki temu przedstawia się On nam jako oderwany od ziemi, będący wciąż w działaniu, choć już ponad naszymi głowami. Z drugiej zaś strony spokój na twarzy i wyciągnięte ramiona jakby chciały uspokoić wszystkich niespokojnych, żyjących w niepewności. Powstaje wrażenie jakby Bóg chciał ramionami swymi ogarnąć świat cały i do serca przytulić wszystkich ludzi, nie gubiąc po drodze nikogo. Nie śpieszy się. Chciałoby się powiedzieć, że On ma czas, a przecież Chrystus ma coś więcej - ma wieczność. Dlatego może przemawiać ze spokojem - i to nie ustami, ale gestem wyciągniętych rąk: Przyjdźcie do Mnie wszyscy - utrudzeni i obciążeni. Ja o wszystkim wiem. Rozumiem was, bo też niejedno przeżyłem. Wszystko jednak szybko mija, nawet ból i cierpienie, nawet niewdzięczność i zdrada... I życie mija. Ono też przeminie w swej doczesnej postaci, aby rozkwitnąć piękniejszym u boku Chrystusa, pełnego pokoju, dostojeństwa i niczym niezmąconej radości. Droga ku Niemu wiedzie jednak przez krzyż, jarzmo i brzemię. Ta droga jest trudna i nie sposób, by nie pozostawiła śladów: gwoździ, cierni, biczów, upadków i niewdzięczności. Jednakże Cierpienie na drogach doczesności jedynie upewnia nas o właściwie obranym kierunku pielgrzymowania. Bądźmy tylko blisko Chrystusa.