Życie braterskie jest miejscem naszego autentycznego wsłuchiwania się w Słowo Boga i odpowiadania na Jego odwieczną i wierną miłość. Słowo to nie jest jednak bezimienne, ale posiada swoje wyraźne i jednoznaczne oblicze Jezusa z Nazaretu: ukrzyżowanego, zmartwychwstałego i ukazującego się najpierw swoim uczniom, a potem Pawłowi na drodze prowadzącej do Damaszku.
   Aby je przyjąć jako naszą mądrość, musimy, i to w sposób nieodwołalny, a więc tak jak było to w przypadku Żydów i Greków, odłożyć na bok naszą czysto ludzką logikę. Tylko wówczas możliwe jest, by z wiarą podążać drogą krzyża. Należy tak postępować nie sporadycznie, w wyjątkowych sytuacjach lub nadzwyczajnych okolicznościach, ale powinniśmy tak czynić w każdej chwili naszego życia. Ta nowa logika musi wypełniać całą naszą codzienność: życie osobiste i rodzinne, wspólnotowe i społeczne. W każdej chwili naszego życia owe tradycyjne dziesięć przykazań zawarte w «nowym przykazaniu» przekazanym nam przez Jezusa w czasie Ostatniej Wieczerzy jako Jego testament, otrzymuje zatem swój konkretny wyraz w słowach i czynach, w myślach i uczuciach. Nie czekajmy więc na inne «znaki» Jezusa. Nie będzie już ani innych, ani bardziej ewidentnych, poza znakami Jego miłości: śmierci poniesionej dla nas na krzyżu i Eucharystii, w której pozostawił nam siebie na ołtarzu.