Dobrze jest mieć znajomych i to najlepiej dobrze postawionych. Wówczas trudności nam niestraszne - znajomi pomogą. Coś trzeba załatwić? Czegoś uniknąć? Prawo lekko nagiąć? - od czegóż są znajomi? Na wszelki wypadek dobrze ich mieć z różnych środowisk: lekarz, urzędnik, a i ksiądz się przyda... Życie gotuje tyle niespodzianek, że nigdy nie wiadomo, z której strony może nastąpić nieprzewidziany atak. Dlatego dobrze jest mieć znajomych.

Najlepiej jednak znajomości owe mieć jak najwyżej - unika się wówczas stopni pośrednich, a pewność załatwienia nawet trudnych spraw oscyluje na granicy stu procent. Dzięki Bogu my takie znajomości mamy. To przecież Pan Jezus mówi, że jesteśmy Jego ludem, owcami Jego pastwiska, że nas po imieniu, że życie oddał za każdego z nas. On - Zbawca! To przecież znajomość najpewniejsza i najdoskonalsza. Wszak On wszystko może, a bez Niego nic nie możemy uczynić. On, który tak jest zakochany w każdym z nas, że dla jednego zagubionego gotów jest pozostawić dziewięćdziesięciu dziewięciu innych... A gdyby trzeba było tylko dla mnie jednego zstąpić na ten świat i dokonać dzieła odkupienia, uczyniłby to samo, co zdziałał dla całej ludzkości i nie zawahałby się przed tym samym cierpieniem... Takiego mamy Pana, takiego Opiekuna, takiego Brata!

Jednocześnie jednak Ten, który tak bardzo się dla nas poświęcił, ostrzega przed złudnym pokładaniem nadziei w samej znajomości. Nadużywającym jej, nieposłusznym powie: nie znam was. Niezależnie od stopnia owego zbliżenia, bez względu na czas trwania owej znajomości może się nas wyprzeć. Dlaczego? Bo jest sprawiedliwy i oczekuje wyników. Bliskość powiązań może przemawiać jedynie na niekorzyść. Dlatego porzućmy nieuzasadnioną nadzieję nadprzyrodzonego protekcjonizmu.