Gdy przed dwoma tysiącami lat na pustyni Jan Chrzciciel głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów, ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy... Gdy następnie sam Pan Jezus mówił o konieczności nieustannego czuwania i trwania w gotowości, pytali Go: Co mamy czynić? Podobne pytanie zadali słuchacze św. Piotrowi, gdy w dniu Pięćdziesiątnicy mówił: Ratujcie się z tego przewrotnego pokolenia. Pierwsi chrześcijanie tak bardzo byli przekonani o rychłym, ponownym nadejściu Chrystusa, że zaniechali w ogóle troski o doczesność - do tego stopnia, że św. Paweł musiał upominać Tesaloniczan: Kto nie chce pracować, niech też nie je!

   Więc jak jest ostatecznie z owym przyjściem Pana? Co rok obchodzimy pamiątkę Jego Narodzin, a więc i oczekiwania na Jego przyjście - a tu nic! Może nie przyjdzie?... Takie pytanie zadawali sobie również chrześcijanie z czasów apostolskich i św. Piotr zajął stanowisko w tej sprawie: Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy (...), ale jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia. Być może to wyjaśnia, dlaczego tak długie oczekiwanie na ponowne przyjście Zbawiciela wciąż się przedłuża. Być może szuka On optymalnego momentu, w którym największa liczba wiernych okaże się rzeczywiście przygotowana na spotkanie z Panem? Kiedy to nastąpi? Tu bezradnie rozkłada ręce nawet św. Piotr, przestrzegając jednocześnie: Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański. To ostrzeżenie zdaje się być kierowane do tych, którzy lekceważą sobie naszego Pana i nadużywają Jego cierpliwości. Nie dołączajmy do nich. Bądźmy czujni!