Jak bardzo lękamy się świętości, świadczy choćby fakt, że łatka świętego, przyklejona komuś, zyskała znaczenie pejoratywne, wręcz obraźliwe. Trochę w tym temacie: gdy pp. Jan Paweł II, podczas swej wizyty we Francji, nazwał ją pierwszą córą Kościoła (w uznaniu zasług, jakie przodkowie współczesnych Franków położyli w budowanie wiary - wówczas podniosły się głosy protestu z bardzo wielu środowisk, którym można by nadać wspólny mianownik nie chcemy być świętymi. Jakby świętość w czymkolwiek umniejszała człowieka... Odwrotnie! Właśnie świętość wznosi nas na wyżyny człowieczeństwa! Dzięki niej stajemy się lepszymi ludźmi, a jednocześnie współuczestnikami boskiej natury Chrystusa. Świętość jest rodzajem takiego awansu, którego bez Bożej pomocy nigdy byśmy nie osiągnęli. Gdy apostołowie zapytali kiedyś: Któż więc może się zbawić? Usłyszeli w odpowiedzi: U ludzi to niemożliwe, ale u Boga nie ma nic niemożliwego.

   Śpiewamy w dzisiejszym psalmie responsoryjnym: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas. Właśnie o to chodzi: Pan uczynił wielkie rzeczy dla każdego z nas, uczynił je też dla Najświętszej Matki, chroniąc przed zmazą pierworodnego grzechu, a wszystko w określonym celu: abyśmy byli święci i nieskalani. Uciekanie przed świętością przypomina bunt młodzieniaszka wobec rodziców, który doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że ich zakazy i nakazy dyktowane są pragnieniem dobra przede wszystkim dla niego, ale chęć pobawienia się życiem za cenę ogromnego ryzyka upadku w niebyt jest większa, dlatego okazuje nieposłuszeństwo, bunt, niekiedy połączony z agresją.

   Nie idźmy w tę stronę. Świętość opłaca się wszystkim.