Najpierw wyjaśnijmy sobie, że to nie Pan Jezus pochwalił, a opisał owego pana (przez małe „p\"), który nie tyle czyn jego pochwalił, ile obrotność, życiową zaradność, dzięki której nie był skazany na żebranie, którego zresztą się wstydził.

   To ciekawe, że ludzie rzeczywiście potrafią stosować zasadę „jak nie drzwiami to oknem\", gdy chodzi na przykład o leczenie własne bądź członków rodziny. To działa nawet wtedy, gdy lekarze nie dają pacjentowi żadnych szans na przeżycie lub gdy uczeń skazany jest na powtarzanie kolejny rok tej samej klasy albo gdy kolejny raz zostało odrzucone podanie o... cokolwiek. W takich i im podobnych sytuacjach potrafimy poruszyć niebo i ziemię, wszelkie dostępne i niedostępne znajomości - by przedłużyć i tak skończoną doczesność, by parę lat dłużej cieszyć się zdrowiem, by zachować pracę, dochody i Bóg wie co jeszcze.

   Gdy zaś chodzi o sprawy najwyższej wagi - o życie wieczne, to w wielu wypadkach jakby zupełnie nie miało to znaczenia, jakby się w ogóle nie liczyło. A jeśli nawet są chętni do nieba, to nie umieją poświęcić wszystkiego i postarać się tak, by „jeśli nie drzwiami, to oknem\".

   Swoją drogą powstaje pytanie: Jak powtórzyć sukces Fenicjan - tyle że w zakresie duchowym? Wymyślone przez nich pieniądze wszyscy rozumieją: i mali i duzi, bogaci i ubodzy, zdrowi, chorzy - wszyscy. Co mogłoby być taką „walutą wieczności\", którą rozumieliby wszyscy i chcieli uganiać się dosłownie za owymi duchowymi dobrami, stanowiącymi przepustkę do wieczności?