Prorok Baruch, autor dzisiejszego pierwszego czytania, był uczniem, sekretarzem i wiernym towarzyszem innego proroka, jednego z tak zwanych wielkich - Jeremiasza. Spisywał groźby swego mistrza i - z narażeniem życia - głosił je ludowi. Gdy niszczono spisane przez niego zwoje, pisał je na nowo. Po zburzeniu Jerozolimy, jesienią 586 roku przed Chrystusem, został wraz z Jeremiaszem uprowadzony do Egiptu. Tam też był świadkiem kamieniowania swojego mistrza.

   Doskonale zdawał sobie sprawę, że aktualne położenie ludu wybranego jest owocem odwrócenia się od przestróg Jeremiaszowych. Wie doskonale, że obecne uciemiężenie jest absolutnie zasłużone. Mimo to jednak zachęca do po-rzucenia szaty smutku i utrapienia, a odziania się w - ofiarowane przez Boga - szaty chwały. Bowiem Pan Bóg zdążył już zapomnieć o niegodziwości swoich dzieci i sam obniża góry, zasypuje doły, równa drogi po to, by Jego naród mógł powrócić do świątyni swojego Boga.

   W dzisiejszej Ewangelii - przy okazji wspominania św. Jana Chrzciciela -odnajdujemy odniesienie do innego z wielkich proroków, Izajasza. Według jego nauczania nie tyle Pan Bóg będzie przygotowywał drogę swemu ludowi, ile to właśnie ludzie mają prostować drogi na przyjście Pana. Góry i pagórki też mają być zrównane, a doliny zasypane - właśnie dla Pana.    Jan można wyjaśnić ową pozorną sprzeczność? Stosując chronologię, można by powiedzieć, że Izajasz - jako wcześniej żyjący - zachęca do podjęcia ważnej inicjatywy z myślą o Panu Bogu, zaś żyjący dwa wieki później Baruch, mówi o działaniu Boga na tym samym gruncie. Wszystko zaś wyjaśnia św. Paweł w drugim czytaniu: Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. Wniosek więc może być taki: Zrób coś, zacznij działać, obniżaj góry, zasypuj doliny, a Pan Bóg - widząc twoje dobre chęci - sam dokończy dobre dzieło, które sam zapoczątkował.