Kiedy używamy tego określenia? Oczywiście - gdy ktoś nie potrafi podjąć jednoznacznej decyzji, wciąż usiłując ją zmienić, albo gdy nie umie pogodzić się z poniesioną porażką i próbuje zmieniać reguły w trakcie trwania gry. Mówimy wówczas również o rozpieszczonych dzieciach. Najczęściej bowiem ten rodzaj postawy wskazuje na błędy w kształtowaniu charakteru dziecka przez jego rodziców. W miarę upływu lat bowiem dziecko musi otrzymywać nowy zakres obowiązków, dostosowanych do swoich możliwości. Ale musi je mieć! Ma obowiązek wiedzieć, że współkształtuje życie rodziny, w skład której wchodzi. Musi stopniowo poznawać ciężar życia, aby nie doznać załamania w chwilach naprawdę trudnych. Trudne sytuacje wymuszają też konieczność dokonywania wyborów. Im szybciej się dziecko tego nauczy, tym większej sprawności nabędzie w tym zakresie, uodporni się na stres i przyzwyczai do poważnego traktowania własnego życia.

   Do tego się dojrzewa. Dzieci jeszcze takiej umiejętności nie muszą posiadać, choć dobrze, jeśli w tego rodzaju poszukiwaniach się odnajdują. Inaczej jest z dorosłymi - ci winni wiedzieć, co w ich życiu jest najważniejsze, a w związku z tym dokonywanie koniecznych wyborów uzależniać od tego, czy służą one osiągnięciu owego celu najważniejszego.

   Nie brakuje jednak takich dorosłych, którzy i w dojrzałym wieku nie są pewni słuszności drogi, na której się znaleźli i wciąż zwracają się to na prawo, to na lewo - szukając tego, co akurat łatwiejsze i wygodniejsze. Jak dzieci... Jeśli ktoś nie ma pewności, co do słuszności podejmowanych działań, winien się zwrócić ku Komuś mądrzejszemu i Jemu zaufać. Pan Bóg tego oczekuje. Ma to być jednak nie tylko zaufanie deklaratywne, ale przede wszystkim okazywane w działaniu, bez odwrotów i narzekania.