Z jaką mocą świadczy o Słowie życia! Jakże zachęca do włączania się we wspólnotę szczęśliwych! Jakże jest pewny swego!

   Tak, chodzi oczywiście o św. Jana - Apostoła i Ewangelistę. W dzisiejszej Ewangelii pisze o sobie (choć przez skromność imienia swego nie podaje) i o tym jakże ważnym wydarzeniu, które miało miejsce po Chrystusowej śmierci, gdy to obolałe po paraliżu rozstania serce ukłute zostało nadzieją: On żyje. Taką informację należało natychmiast zweryfikować i dlatego on wraz z św. Piotrem pobiegli do grobu, do którego złożono zwłoki ich Pana. Tam też obaj przeżyli niezwykłe doświadczenie, które ich myśleniu nadało nowy kierunek. Sam Jan dał o tym świadectwo w słowach: ujrzał i uwierzył. Cóż takiego ujrzał? Leżące płótna i chustę? Pusty grób? - I cóż z tego? Uwierzył na widok braków?

   Z pewnością to nie tak. Jan był przecież umiłowanym uczniem Pana. To przecież on spoczywał na Jego piersi podczas ostatniej wieczerzy. On należał do grona najbardziej zaufanych, którzy towarzyszyli Panu Jezusowi podczas przemienienia na Górze Tabor, on był przy wskrzeszeniu córki Jaira, on był najbliżej Pana podczas ostatniej modlitwy w Ogrójcu. On wreszcie wytrwał - jako jedyny z Apostołów - aż do końca, aż pod krzyż. Pusty grób był tylko detonatorem wiary głębokiej, która już wcześniej tliła się w jego sercu. Wiary, która wyrosła u boku Mistrza, gdy słuchał, patrzył własnymi oczyma, dotykał rękoma. Wiary, która uporczywie szuka ujścia i zachęca do współudziału - bynajmniej nie wyłącznie dla siebie, ale jako propozycja dla każdego. I to wszystko bezinteresownie, aby radość była pełna.