Prawda rozbita na tysiące kawałków, godność zdeptana, autorytety zszargane, podzielone zdania uczonych, kłamstwo z naklejką odmienności poglądów, cnota i honor w roli archaizmów, grzech przekreślony, raz życia wiecznego nie ma to znów należne jest wszystkim. Jak w takim młynie poglądów ma się odnaleźć człowiek, zwłaszcza młody? Wszystko niepewne, wszystko relatywne, wieloznaczna prawda... A przy tym preferowany styl życia bez Boga. A może naprawdę Go nie ma? Jeśli zaś tak, to po co żyć?

   Dość tej niepewności! Dość zagubienia i chwiania się! Oto staje przed nami nasz Pan ze słowami pociechy i pokoju: Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga i we Mnie wierzcie. Jeśli nawet stajemy z wiarą nad mogiłami naszych zmarłych, to w jakimś fragmencie duszy wyje niepewność: Czy aby na pewno? Przecież nikt z tamtej strony nie wrócił, nie zdał relacji...

   Nie musiał wracać. Ten, który jest wszędzie, który jest Początkiem i Końcem, który w niebie króluje, a jednocześnie jest z nami po wszystkie dni, aż do skończenia świata, wie najlepiej. I to On zapewnia o mnóstwie mieszkań od zaraz w domu Ojca. Jego się więc uchwyćmy, Jemu ufajmy na przekór temu, co knuje świat. Wierzmy mocno, że nasza Ojczyzna jest w niebie i że już zasiedliło ją mnóstwo naszych znajomych. Z wiarą myślmy o tych, którzy tam jeszcze nie dotarli, ale pociągani miłością i pchani naszymi modlitwami są już bardzo blisko.