Piękny opis uczty w Betanii pozwalałby skupić uwagę na wielu szczegółach: można by mówić o ogromnej cenie olejku nardowego, o antycypowaniu obrzędu namaszczania ciała Chrystusa, o niegodziwości Judasza - złodzieja, ale spróbujmy się zatrzymać przez chwilę nad wypowiedzią Pana Jezusa, który odpowiada właśnie Judaszowi na zarzut marnotrawienia pieniędzy przez Marię. Ciekawego sformułowania używa Chrystus Pan w drugim zdaniu: Ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie. Każdy z nas powiedziałby to prawdopodobnie trochę inaczej: ubogich zawsze będziecie mieli u siebie, ale mnie nie zawsze będziecie mieli. Dlaczego Pan Jezus używa czasu teraźniejszego?

   Wypowiedź ta wykazuje wielkie podobieństwo do objawienia się Boga Mojżeszowi w krzaku gorejącym: Jestem, który jestem. W tamtym wypadku miało to wskazywać na niezmienność Boga - On ciągle jest TEN SAM, constans. Ubóstwo jakiejś grupy ludzi również jest stałe w dziejach świata - też jest constans. Może dlatego oba zwroty użyte są w czasie teraźniejszym?

   Przenieśmy się jednak do naszej rzeczywistości: skoro Bóg zawsze JEST, to my - ochrzczeni winniśmy zawsze czuć Jego obecność... Skoro jednak Pan Jezus mówi Mnie nie zawsze macie, to może oznaczać, że wydaje się nam, iż mamy Pana, gdy tymczasem jest On daleko od nas. Albo wręcz odwrotnie: odczuwamy pustkę i nicość, czujemy się przez Niego odrzuceni, a On w tym czasie jest najbliżej nas - tak blisko, jak jeszcze nigdy przedtem nie był...

   Tak może być, bo nie musimy czuć, ale mamy kochać - bez względu na wszystko i ponad wszystko. Nawet przyduszeni szorstką zasłoną zmysłów, kochajmy.