Tak brzmi refren psalmu responsoryjnego. Tymczasem wiemy dokładnie kto winien głosić królestwo Boże... Skończył się właśnie Tydzień Modlitw o Powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Przypominano nam w tym czasie jakie to braki w szeregach kapłańskich, może nie tyle u nas, co za granicą, a zwłaszcza w krajach misyjnych. Istotnie, należy modlić się o powołania, by... głoszone było Boże królestwo.

   Zwróćmy uwagę na jednego z pierwszych głosicieli, św. Pawła, którego przybliża nam dzisiejsze pierwsze czytanie. Godną podziwu jest jego wytrwałość w głoszeniu królestwa. Przyszedłszy do Listry od razu miał przeciwko sobie wysłanników z Antiochii i z Ikonium. Okazało się, że mieli taki wpływ na miejscową społeczność, że byli w stanie wzniecić prześladowanie Apostoła Narodów. Efekt był tragiczny - ukamienowano go i wywleczono za miasto. Okazało się jednak, że przeżył i wcale nie tak łatwo było go zniechęcić. Nie tylko poszedł do Derbe dalej pełnić swą prorocką misję, ale wrócił do Listry! Tam, gdzie niemal życie postradał. Nie mógł inaczej - wiedział bowiem, że przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego.

   Póki co nikt nas w taki sposób nie egzaminuje. Nie musimy jeszcze krwi przelewać za Chrystusa, ale zobowiązanie jesteśmy do głoszenia Bożego królestwa i to nie przez układanie teologicznych traktatów - wystarczy, że będziemy dawali świadectwo wierności tradycji, że będziemy modlili się do Boga nie tylko w wyznaczonych porach i nie będziemy się tego wstydzili, że skłonimy głowę przed figurą świętego czy przed krzyżem, w ciągu dnia nawiedzimy kościół, pomodlimy się przed i po posiłku, pełną piersią śpiewać będziemy podczas nabożeństw i głośno włączać się w modlitwę wspólnoty. Tylko tego potrzeba i aż tego, aby mieć swój udział w głoszeniu Bożego królestwa.