Te słowa pochodzą od św. Piotra, który zaproszony do domu setnika w Cezarei, wypowiedział te słowa: On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo. Tylko dwie rzeczy: ogłosić i dać świadectwo. Chodzi, oczywiście, o Zmartwychwstania naszego Pana, o to, by wszyscy w Niego uwierzyli. Nie mówi Piotr o przekonaniu innych, ale o głoszeniu im i daniu świadectwa. Jedno bez drugiego jest pozbawione wartości. Głosiciel, nie będący świadkiem, porównany być może do akwizytora, telemarketera, któremu kazano zareklamować jakikolwiek towar czy usługę, by zwiększyć sprzedaż. Znam ludzi, którzy umówili się na zakup okien do swojego nowego domu. Miały być drewniane. Gdy przyjechali do warsztatu producenta i spojrzeli na jego dom, okazało się, że sam zamontował sobie plastikowe... Nie doszło do transakcji. Słowna zachęta musi być podparta osobistym świadectwem...

   Głosić i świadczyć. Bywa, że czasem Pan Bóg sam zatroszczy się o cały proces dojrzewania ludzi do uwierzenia w Niego i oddania Mu chwały. Tak stało się w przypadku Jonasza, który - można powiedzieć - zmuszony wręcz został przez Boga by pójść do Niniwy i głosić potrzebę nawrócenia jej mieszkańców pod groźbą surowej kary. Świadectwa w tym raczej nie było - Jonasz po prostu odrobił swoją pańszczyznę. O resztę zatroszczył się Bóg. Wszyscy mieszkańcy tego miasta nawrócili się ku zdziwieniu, a nawet zgorszeniu głosiciela. Nie zawsze jednak tak się zdarza.

   W normalnych bowiem warunkach, wyznając wiarę w Zmartwychwstanie Pana Jezusa oraz miłość ku Niemu, winniśmy się zastanowić, jak w praktyce świadczyć o tej miłości. Czy nie wstydzimy się przypadkiem uczynić publicznie znak krzyża - choćby przed jedzeniem, albo przed rozpoczęciem podróży? Czy umiemy zaprosić znajomych, którzy akurat w niedzielę przybyli do nas w gości, do udziału w Mszy św.? To jest, co prawda niewielkie, ale zawsze świadectwo, które jesteśmy zobowiązani składać, by samo głoszenie nie stało się naszym obciążeniem. Niech Zmartwychwstały doda nam odwagi i sił.