Dopóki rodzice nie uzyskali tak zwanego mieszkania w blokach, przez blisko osiemnaście lat wynajmowali jednopokojowe mieszkanie na wsi o powierzchni dwudziestukilku metrów kwadratowych. Była przy nim jeszcze maleńka kuchenka, ale na poddaszu. Siłą rzeczy życie koncentrowało się w pokoju. Było im chyba nieźle, dopóki nie pojawiła się kolejno trójka dzieci. Ciasno było wówczas. Stół tylko jeden mógł się zmieścić w pokoju, a przy nim co najmniej dwóch chłopaków odrabiających lekcje... Słysząc głośną skargę: A on swoją książkę kładzie na mój zeszyt... wkraczała mama z rodzicielskim napomnieniem: Nie kłóćcie się - obyście tylko w niebie mieli tyle miejsca. Pojawiała się wówczas myśl, czy miałoby tam być aż tak ciasno? Przecież Pan Jezus mówił: w domu Ojca Mego jest mieszkań wiele. W innym miejscu jednak napominał, że szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą... Za to droga wiodąca do zbawienia jest wąska i ciasna. No jasne, bo kto zrozumie, że lepiej jest być ubogim niż bogatym, smutnym niż wesołym, cichym niż krzykaczem? Świat tego nie zrozumie i nie pójdzie za takimi wskazaniami. Dlaczego? - Bo nie poznał Jego. Właściwie należałoby przywołać hebrajskie słówko jadah, które oznacza zarówno poznać jak i uzać. Nie uznali Chrystusa, nie uznają Jego nauczania, dlatego nie uznają też chrześcijan. I będą tak jeszcze długo gardłować - możliwe, że aż do śmierci, która dopiero ukaże im pustkę i bezsensowność upierania się przy swojej logice. Ci natomiast, którzy zaufali i z serca uwierzyli Odkupicielowi przełamując ludzkie popędy posłuszeństwem Jego wszechwiedzy i dobroci, dziś już radują się chwałą nieba. Doczekali się realizacji własnych pragnień.