Mądrość wychwala samą siebie? O, tak! Bo też ma się czym chwalić. Epitety jej przypisane przez autora natchnionego na samą myśl pociągają ku niej. W ostatecznym rozrachunku zyskuje ona przymioty boskie. I tak w istocie jest, bo to przecież Bóg jest Mądrością samą i Źródłem Mądrości. Ktokolwiek chciałby mieć w niej udział, musi się zbliżyć do Boga. Dlatego właśnie Bóg miłuje tylko tego, kto przebywa z Mądrością.

   Po raz kolejny jednak trzeba przypomnieć, że prawdziwa mądrość to nie suma wiedzy. Gdyby nawet ktoś przyswoił sobie wiedzę zawartą we wszystkich bibliotekach świata, nie będzie jeszcze mógł być uznany za mądrego. Wiedza nie zbawi człowieka. Dlatego Pan Jezus powiedział Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Prostaczek to nie prostak - to człowiek pokorny, znający swe ograniczenia i z radością akceptujący swą zależność od Boga. Ten zaś wie wszystko - zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Ma też moc wpływania na bieg wydarzeń. Trzymać z kimś takim jest prostym nakazem logiki. Mając bowiem te informacje oraz wiedząc, że On był w stanie oddać za nas życie, pozostaje już tylko jedno: całkowicie Mu się podporządkować. I to jest prawdziwa mądrość.