Mowa, oczywiście, o cnocie wdzięczności. O ileż trudniej jest dziękować niż prosić. I to nie tylko w odniesieniu do Boga. W relacjach ludzkich jest podobnie: czy umiemy na przykład podziękować kierowcy za szczęśliwe podwiezienie nas choćby przez trzy przystanki autobusem? Czy usłyszy „dziękuję" pani w sklepie, na poczcie za spełnienie swego obowiązku, za wykonanie pracy? Czy uczymy dzieci, by podziękowały za przygotowany obiad, za wyprasowaną bluzkę czy nową książkę? A czy jesteśmy przyzwyczajeni, by podziękować Panu Bogu za uproszony dar, przywrócone zdrowie, zdany egzamin?

   Dawid to potrafił. Miał duszę poetycką - ostatecznie autor psalmów - stąd pewnie było mu łatwiej, ale warto przeanalizować sobie sposób okazywania wdzięczności wobec Boga za obietnicę tego, o co sam Dawid nie śmiałby nawet prosić. Nie ogranicza się od do wypowiedzenia samego słowa wdzięczności - oplata to wyszukanymi wyrażeniami, niejako rozciąga swą duszę przed Bogiem, z różnych stron stara się spojrzeć na otrzymany dar, opisywać go i w ten sposób powstaje przepiękna modlitwa.