To, co przydarzyło się św. Janowi, wcześniej (już w Starym Testamencie) przeżywał Ezechiel - on też otrzymał do spożycia zwój, który w ustach jego był słodki jak miód. Od św. Jana dowiadujemy się, że istotnie spożywana księga w jego ustach była słodka jak miód, ale za to wnętrzności napełniła mu goryczą. Jak to rozumieć? Zdaje się, że dość prosto - przecież, gdy czytamy Słowo Boże, niejednokrotnie doznajemy zachwycenia. Zwłaszcza gdy chodzi o Ewangelię - najpiękniejszą naukę Bożą, bo pochodzącą wprost z ust Syna Bożego. Przecież gdybyśmy żyli tak, jak naucza Pan Jezus, gdybyśmy wszyscy żyli tymi nakazami, jakże pięknym byłby ten świat... Sytuacja przedstawia się już o wiele gorzej, gdy uświadamiamy sobie, że nie wszyscy chcą okazywać posłuch Panu, że są ludzie, którzy - jak za czasów Ezechiela czy św. Jana - występują wprost przeciwko Niemu i Jego nauczaniu. To jest właśnie powodem goryczy trawiącej wnętrze Bożego gorliwca. Nie można przecież przechodzić obojętnie wobec problemu zatracania się tych, którzy choć przeznaczeni do wiecznego szczęścia, nie myślą zwracać się ku swemu Bogu.

  Cóż robić w takiej sytuacji? Naśladować proroków... czyli jak najczęściej zwracać się do Boga, by gorzkość tego świata rozrzedzać słodyczą Bożych pouczeń i wypraszać nawrócenie - zarówno dla siebie jak i dla świata.