Człowiek jest istotą stadną, czy - jak kto woli - towarzyską, a przy tym rozumną. Stąd wynika wewnętrzny imperatyw spotykania się, zapraszanie się nawzajem i goszczenia. Grono znajomych, zwłaszcza przyjaciół, ale i zapraszanych okazjonalnie gości nigdy nie jest przypadkowe - zapraszamy kogo chcemy. Z natury rzeczy zaproszenie takie winno być odbierane jako wyróżnienie, dlatego nie wypada odmówić przyjęcia zaproszenia.

   Składanie ofiar Bogu (czy w religiach pogańskich bożkom) zawsze miało wymiar uczty. Prawdą jest, że ludzie przynosili na ofiarę zwierzęta lub płody ziemi, ale przecież przychodzili na ucztę, na którą czuli się zaproszeni - mieli ucztować z Bogiem. Podział ofiary i przydział poszczególnych części zwierzęcia był ściśle określony prawem: jakąś część spalano na ołtarzu dla Boga, część otrzymywał kapłan ze swoją rodziną, a pozostałą część spożywali w ofiarniczej uczcie sami ofiarodawcy. Zdarzało się jednak, że nadmiar ofiar był fizycznie niemożliwy do skonsumowania przez rodziny kapłańskie, dlatego ów nadmiar sprzedawano na specjalnych straganach. Powszechnie było wiadomo, że to mięso pochodzi z ofiar. Powstawał jednak problem: czy przez spożywanie takiego mięsa nie dopuszcza się człowiek grzechu bałwochwalstwa, czy przyjmowanie potraw z tej uczty nie jest automatycznym wpisaniem się do grona wyznawców tamtego boga.

   Św. Paweł cierpliwie wyjaśnia, że skoro nie ma innych bogów, to nie ma znaczenia komu by się owe ofiary składało. Jeśliby jednak w czyjejś głowie powstało powiązanie ofiar z bóstwem, mogłoby to doprowadzić do zgorszenia. Wówczas, dla ochrony sumienia owych słabych, należy zaniechać nabywania takiego mięsa. Inna rzecz, że łatwe gorszenie się (z jakiegokolwiek powodu) jest raczej oznaką słabości wiary niż jej wielkości. Człowiek wiary prawdziwej jest w stanie z właściwej perspektywy spoglądać na każdy problem, byle nie zatracić tego, co najważniejsze: Boga.