Dziś przypada wspomnienie św. Hieronima, rozkochanego w Słowie Bożym doktora Kościoła, który twierdził, że nieznajomość Pisma jest nieznajomością Chrystusa. Nierozsądnie byłoby temu przeczyć, bo istotnie nie zna Boga ten, kto nie wczytuje się w Jego słowa. Ponadto Biblia jest cenną perłą światowego dziedzictwa kulturowego, co oznacza, że darcie jej kart na jakimś publicznym występie jest po prostu aktem barbarzyństwa - nie mówiąc już o Boskiej obrazie. Piękno tekstów biblijnych widoczne jest również w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Wzmianka o jutrzence, która ogarniając krańce ziemi usuwa z niej grzeszników, jest najwyższych lotów poezją. Wiadomo przecież, że jutrzenka nie ma takiej mocy, by kogokolwiek usuwać z ziemi, ale wszyscy wiedzą, że bandyci, rabusie i przestępcy znajdują schronienie w objęciach nocy. Gdy więc ta się usuwa (spychana przez jutrzenkę), ciągnie za sobą owych grzeszników... Przepiękny obraz! A takich w Piśmie św. przecież wiele.

   Jednak sednem biblijnego pouczenia, wyznaczonego na dziś przez Kościół, jest świadomość małości człowieka wobec niewyobrażalnej potęgi Boga. Hagiograf przedstawił rozmowę Boga z Hiobem w starotestamentalnej konwencji, odpowiadającej ówczesnemu, geocentrycznemu pojmowaniu świata. Niezależnie jednak od tego wspomniana rozmowa przedstawia bezradność człowieka wobec wielu zagadnień, zakrytych przez nim, a prostych dla Boga. Kierując ku Niemu słowa pretensji zachowujemy się czasem jak dzieci, które irytuje rodzicielska pedagogia. Jednak po latach otwarcie przyznajemy, że wynikało to z niewiedzy - dziś również podejmować musimy decyzje, które nie zawsze podobają się kolejnemu pokoleniu, ale mają służyć jego dobru. Dlatego w trudnych chwilach, gdy życie wydaje się niesprawiedliwe, zamiast narzekać, należałoby - za wzorem Hioba - zamilknąć i rękę na usta położyć, pokornie poddając się Bożym wyrokom.