Znamy dobrze stare powiedzenie Dobra rada jest lepsza niż zła pomoc. Dlatego, że rada - jeśli ma być dobrą - uwzględnia ogólne położenie przyjmującego ją i nie zadowala się tanim pocieszaniem czy ugłaskiwaniem petenta. Dobra rada niekiedy wskazuje kierunek zupełnie nieoczekiwany, a nawet niechciany, by ostatecznie doprowadzić do uzdrowienia trudnej sytuacji.

   Tak właśnie działa Pan Bóg: On najlepiej zna swoje stworzenie i wciąż pamięta o jego przeznaczeniu. Nie da się jednak osiągnąć celu ostatecznego bez wysiłku i ciężkiej pracy - pracy głównie nad sobą. Dlatego słowa (zarówno w Starym jak i w Nowym Przymierzu nam przekazane) nie ograniczają się do przypominania czekającej nas szczęśliwej wieczności. One przede wszystkim podpowiadają, co należy zrobić, aby ją osiągnąć. Trener nie może mamić swoich zawodników iluzją złotego medalu, gdy jednocześnie nie wymaga i nie wyciska siódmych potów ze swoich zawodników. Pan Bóg w swoim przekazie pamięta o jednym i drugim. A nauka ta może się podobać, bo jest jednoznaczna i nie podlegająca dyskusji. O Chrystusie mówiono, że naucza On z mocą, a nie jak ich uczeni w Piśmie.

   Z takim słowem i z taką radą wysyła Pan Jezus uczniów swoich w świat. To zrozumieli również, będący po strasznych przejściach i pod ogromną presją czasu, wygnańcy powracający do Jerozolimy. Na nic im były tanie słowa pociechy. Gdy więc do ich uszu trafiać zaczęły słowa Prawa, której księgę odnaleziono w czasie remontu świątyni, rozpłakali się. Tego im było trzeba: chcieli wreszcie usłyszeć coś konkretnego, co ma moc nie tylko chwilowego pocieszenia, ale da stabilną wizję przyszłości, o którą troszczyć się będzie sam Bóg. Tak wygląda dobra rada.