Starego wróbla nie złapiesz na plewy... - tak kiedyś mawiano w odniesieniu do niezbyt sprytnych rozgrywających, którym wydawało się, że mogą za pomocą odwrócenia uwagi (choćby pochlebstwem) przeforsować własny plan działania. Nie z Chrystusem takie numery... Dym kadzidła nie jest w stanie przysłonić oczu Temu, który przenika nerki i serca... Plan owych sztubaków był (według ich mniemania) genialny: po zastosowaniu miejscowego znieczulenia włożyli Chrystusowi do rąk dwie sztuki broni - pociągnięcie za którykolwiek cyngiel miało się zakończyć Jego samobójstwem. Wydawało się to logiczne. Nie przewidzieli trzeciej opcji: Bogu, co boskie - cezarowi, co cesarskie.

   Ta mądrość naszego Pana towarzyszy nam przez wieki i nie warto się z nią spierać. Wiadomo przecież, że żyjąc w doczesności musimy podporządkować się prawom stanowionym tu przez władzę świecką, ale wzrok duszy skierowany być musi w stronę wieczności. Cezarowi należy się tylko to, co cesarskie. Nie ma on władzy nad sferą boską. Tam jego rozporządzenia nie mają mocy.

   Ale, zestawiając dzisiejszą Ewangelię z pierwszym czytaniem, dochodzimy do wniosku, że działanie w drugą stronę nie tylko jest możliwe, ale ciągle stosowane. Prorok Izajasz przekonuje bowiem, że Pan Bóg wykorzystał pogańskiego króla Cyrusa jako swoje narzędzie. Dekrety przez niego wydane doprowadziły do uwolnienia zagarniętych niegdyś w niewolę Żydów. Nie uznawał on co prawda Boga Jahwe, ale doskonale wypełnił Jego wolę, stąd nazywa go Pan nawet swoim pomazańcem. Nie tylko ku radości swego ludu Bóg używa pogańskich władców. Pismo święte przekonuje, że nawet najeźdźcy, plądrujący świętą ziemię i burzący świątynię, byli narzędziami w rękach Boga - był to bicz sprawiedliwości Bożej. Nie chodziło tu o zemstę, ale poderwanie wybranych do odmiany życia.

   Tak czy owak: to Bóg jest Panem czasu i wieczności. Jemu ufajmy.