Można powiedzieć, że dzisiejsze czytania są jakby kontynuacją wczorajszego nauczania Pana Jezusa o przykazaniach. Które jest największe? - będziesz miłował Pana Boga swego oraz będziesz miłował bliźniego. No i Pan Bóg przede wszystkim. Na pierwszym miejscu. Każde bowiem uczucie, które uzurpowałoby sobie nazwę miłości, a nie było zakotwiczone w Bogu, będzie co najmniej nietrwałe, jeśli nie w ogóle puste i jałowe.

   Św. Paweł w pierwszym dzisiejszym czytaniu zwraca się do chrześcijan żyjących w Rzymie, przypominając o tym, co jest zmorą ich bogatego, ale zarazem zepsutego miasta - o życiu według ciała. To sformułowanie należałoby nieco rozwinąć. Cóż bowiem oznacza żyć według ciała? To przede wszystkim poddanie się zmysłom - przecież zepsucie Wiecznego Miasta na tym właśnie się osadzało, ale nie tylko o to chodzi. Rzymscy chrześcijanie już zerwali z tym stylem życia. Ale narażeni są wciąż na dawanie pierwszeństwa potrzebom materialnym. Jeśli i z tego zdołali się wyzwolić, czyha na nich kolejne niebezpieczeństwo - subtelne, zdawałoby się: przekonanie o potrzebie materialnego odwdzięczania się Panu Bogu za wszelkie dobrodziejstwa od Niego uzyskane. To też życie według ciała - ofiary ze zwierząt, ofiary pokarmowe i płynne... jakby to wszystko do Boga nie należało. Chrześcijanie co prawda nie składali już tych ofiar, ale niektórzy wciąż spoglądali w stronę judaizmu, trącani niepotrzebnymi wyrzutami sumienia.

   Tymczasem Panu Bogu chodzi o totalne posłuszeństwo Duchowi Świętemu. Posłuszeństwo tak daleko posunięte, że odważa się przeciwstawić materialnym zapisom, jak choćby tym, które dotyczą świętowania szabatu. W założeniu owszem, jak najbardziej, ale są przecież sytuacje, które wymagają wobec istotnych wyborów: prawo czy miłość bliźniego. Pan Jezus znalazł się w miejscu cierpienia doświadczanej od lat kobiety. Było to akurat w szabat. On wiedział, że należy jej pomóc wbrew literze Prawa. następnego dnia może już Go tam nie miało być, a kobieta potrzebowała pomocy... Podejmowanie takich decyzji jest też życiem według ducha, w opozycji do materialnych zapisów.