Pan Bóg nie tylko powołał Jonasza do konkretnego zadania, ale wielkimi znakami potwierdził zamysł swej woli. Były nimi niewątpliwie zarówno wielki sztorm na morzu jak i połknięcie przez wielką rybę. Gdy znalazł się na właściwym miejscu, Pan Bóg przemówił do niego po raz drugi - aby nie miał wątpliwości. Tu już nie śmiał się sprzeciwiać, ale pracę mu wyznaczoną wykonał od niechcenia. Nie wysilił się na porywającą mowę, ale idąc przez miasto, jak mantrę powtarzał jedynie płytkie słowa ostrzeżenia: Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona. Możliwe, że czynił to z pewną satysfakcją... Tymczasem Niniwici podjęli oddolną inicjatywę i zaczęli się nawracać. Ostatecznie również król Niniwy zdobył się na ten krok. Miasto zostało uratowane.

   Jakże wielka odpowiedzialność ciąży na powołanych przez Boga! On nie tylko dyskretnie wzywa, dodatkowymi znakami potwierdza swoją wolę, upewnia w trakcie akcji i sam dopełnia braki powołanego. Na przykładzie Jonasza widać, że nawet nie trzeba być szczególnie uzdolnionym, nawet zaangażowanie nie tak bardzo się liczy. Trzeba tylko być i... zrobić swoje.