To słowo kojarzy się nam zwykle z jedzeniem - by nie powiedzieć z obżarstwem. Słownik języka polskiego definiuje to w ten sposób: Wystawne przyjęcie z udziałem wielu gości. W drugim zaś znaczeniu: Bardzo przyjemne przeżycie lub wydarzenie, zwykle kulturalne. Ani pierwsze, ani drugie określenie nie stawia na pierwszym miejscu samego posiłku. Stąd też i na proroctwo Izajasza musimy patrzeć w oderwaniu on wskazanego menu. Raczej winniśmy zwrócić uwagę na kontekst, w jakim odbywać się będzie zapowiadana uczta.

   Nowością, która uderza jest zaproszenie na wspomnianą ucztę wszystkich ludów i wszystkich narodów. Efektem tego spotkania będzie odtajnienie wszystkich tajemnic i rozstrzygnięcie wątpliwości, targających ludźmi w doczesności. Będzie to zarazem koniec cierpień i śmierci oraz gremialne zwrócenie się ku Bogu.

   Choć uczta powyższa przygotowana jest dla całej populacji, to nie oznacza, że wszyscy wezmą w niej udział. Uświadamia nam to Pan Jezus, dając do zrozumienia, że zaproszeni są wszyscy, owszem, ale wielu nie zamierza skorzystać z owego zaproszenia. Zajęci własnymi sprawami, nie potrafią docenić wagi wyróżnienia, jakim zostali obdarowani. I znowu: pobite woły i tuczne zwierzęta nie są tu najważniejsze. Stanowią one zaledwie tło, niejako pretekst do tego, co najważniejsze - do miłego, pełnego życzliwości i miłości spotkania, radującego wszystkich uczestników opisywanej uczty.

   Pan Jezus daje też do zrozumienia, że gotów jest ugościć na tym wyjątkowym spotkaniu ludzi, których nie należałoby się tam spodziewać. Jest wszakże jeden warunek: szata godowa, czyli odpowiedni stój. Nie ma wątpliwości, że ma on oznaczać czystość duszy. Na to pracujemy całe życie - nie tylko modlitwą i korzystaniem z sakramentów, ale postawą, ciągłą troską o pełnienie dobra względem innych, bez uszczerbku dla stanu własnej duszy.