Będąc jeszcze młodym ministrantem, podczas pogrzebu kogoś z rodziny (pamiętam: uroczystość odbywała się w Łebuni koło Lęborka) niemal zbulwersowały mnie słowa kaznodziei pogrzebowego. Radził bowiem, by się nie smucić z powodu śmierci bliskiej nam osoby. Przywołał - słusznie skądinąd - obraz zachodzącego słońca, które i tak rankiem powróci na horyzont. Tak samo, mówił, jest z każdym, kogo odprowadzamy na cmentarz: to życie jedynie nam zniknęło z oczu, ale przecież się nie skończyło.

   W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus pyta wprost: Wierzycie w Boga? I dodaje natychmiast: I we Mnie wierzcie. W domu Ojca Mego jest mieszkań wiele. To właśnie głęboka wiara w Boga przynosi uspokojenie wobec każdego zagrożenia - również tego, zwanego śmiercią. Starotestamentalny tekst z Księgi Mądrości też służy za pociechę: Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Stąd wypływa nasza, nie tylko nadzieja, ale wręcz pewność, oparta na wierze, że koniec życia nie istnieje - jest jedynie przejściem w inny wymiar. Ludzie wiary nie tylko o tym wiedzą, ale wręcz liczą na to. Dlatego nasze modlitwy - szczególnie w tym czasie - mają sens: nas podtrzymują na duchu, a zmarłym świadczą wymierną pomoc, której końcem jest niekończące się oglądanie Boga przez całą wieczność.