No, trochę tak to może wyglądać: szabat stał się dla wielu Żydów bogiem. W założeniu miał być pomocą, jednym z narzędzi wspomagających spotkanie z Nim, a tymczasem w wielu wypadkach przesłonił sobą Boga, który jest Miłością.

  Tak było w sytuacji opisanej w dzisiejszej Ewangelii przez św. Łukasza. Hiperpobożni adwersarze Pana Jezusa wpadli w szał. Dlaczego? Bo Ten ośmielił się uzdrowić człowieka w szabat. Z pewnością nie można wątpić, że Pan Jezus w niedzielę, czyli w pierwszy dzień po szabacie też dysponowałby tą samą mocą, która wróciła zdrowie choremu. Czy jednak wyobrażamy sobie sytuację matki czuwającej przy łóżeczku gorączkującego dziecka, która czekałaby do następnego dnia, by podać mu środek na zbicie gorączki czy choćby uśmierzający ból, bo dziś akurat jest szabat? To przecież nie ma sensu. Miłość nie znosi ociągania. To właśnie w imię prawdziwej miłości Pan Jezus zadziałał natychmiast. W tym nie mogło być grzechu.

   To prawda, że świat dzisiejszy poszedł raczej w stronę odwrotną: stara się nie dostrzegać grzechu nawet tam, gdzie on rzeczywiście występuje. U podłoża takiego zachowania leży jednak podobny mechanizm co w Starym Przymierzu: to ja wiem lepiej. To myślenie obrośnięte pychą. A jako takie w szczególny sposób obrzydłe jest Panu Bogu. On przede wszystkim oczekuje posłuszeństwa. Dlatego należy robić wszystko, by znaleźć się w szczególnej z Nim jedności, by wiele modlić się, aby wsłuchiwać się w Jego głos. On wówczas pouczy jak rozumieć Jego Prawo, nie ulegając pokusie odchylania się zarówno na prawo jak i na lewo.