Doskonale znamy tę ewangelię i dobrze wiemy, co stało się z poszczególnymi ziarnami, o których mówił Pan Jezus. Problem w tym, że ta historia wciąż się dokonuje: Chrystus Pan nieustannie sieje, a to znaczy, że ziarno wciąż pada: a to na drogę, a to między ciernie, a to na kamień i wreszcie na glebę żyzną. Każdy z nas jest odbiorcą owego ziarna, pozostaje tylko pytanie o rodzaj podłoża, na które ono pada. Przy czym wydaje się, że obecnie jest ono o wiele bardziej zachwaszczone niż kiedykolwiek w przeszłości. Dawniej bowiem ludzie nie mieli do dyspozycji ułatwiających pracę maszyn, dlatego z konieczności musieli zbierać się w większe grupy, by łatwiej we wspólnym wysiłku odchwaszczać i oczyszczać pole. Dziś mówi się o społeczeństwie zatomizowanym, a to znaczy, że coraz trudniej zebrać się we wspólnotę, by razem wystąpić do walki z zagrożeniami wzrostu Bożego słowa. Tak wiele dziś chwastów pokusy, kamieni słabości ludzkich czy też płytkiej gleby naszych chęci. Kiedyś trzeba będzie zdać sprawę z wykorzystania owego daru nieba - Słowa. Co odpowiemy na pytanie dotyczące jego owocowania? Czego zabrakło do pełnej owocności: entuzjazmu? chęci? współdziałania? Tylko to życie mamy. Poprawki nie będzie. Tylko jedne żniwa...