Znane jest łacińskie przysłowie: Si vic pacem, para bellum co się tłumaczy: Jeśli chcesz pokoju, gotuj się do wojny. Praktycznie oznacza to, że mając świadomość bliskości wroga, należy solidnie się uzbroić i przygotować (mimo wszystko) na ciosy.

   Doskonale wiedział o tym Pan Jezus, który w dzisiejszej Ewangelii oświadcza stanowczo, że jest gotów na wywyższenie na krzyżu. Bez wątpienia oznaczało to gotowość na przyjęcie cierpienia. Posłany przecież został na świat po to, aby wyrwać ze szponów zła ludzi poddanych w niewolę. Decydując się na to starcie wiedział, że nie obędzie się bez cierpienia.

   Inaczej Hebrajczycy, którzy długo cierpieli w egipskiej niewoli i w końcu doczekali się wyzwolenia. Chyba nie mieli świadomości tego, że zadarli ze złymi siłami. Faraon najpierw gonił ich przez pustynię, a gdy wojsko jego pogrążone zostało w odmętach Morza Czerwonego, przyszły inne doświadczenia: brak żywności, brak wody, trudne warunki życia... A cóż im się wydawało? Że z egipskiego obozu pracy nagle przeniosą się w ciepłe kąty Kanaanu? A cóż myśmy myśleli, gdy nastąpiło wyzwolenie z objęć czerwonego ustroju? Że odtąd wszystko będzie pięknie? Że nagle zapanuje powszechna sprawiedliwość? Narzekania, podobne do tych, jakie wznosili ku niebu Hebrajczycy, spowodowały wzajemne pretensje i skłócenie - nie tylko w ramach partii i stronnictw, ale i w rodzinach. I trwa to do dziś. Diabeł nie odpuści. Jeśli ktoś z nim zadrze, będzie się mścił długo, ale nie do końca, bo ten należy do Zwycięzcy, do naszego Pana, który właśnie przez cierpienie i krzyż wszedł do chwały. Dlatego właśnie, jako Jego wyznawcy, musimy być nieustannie gotowi na doświadczenia i cierpienia, śpiewając: W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie, w krzyżu miłości nauka.