Wiemy, jak boleśnie w psychikę młodego człowieka wpisuje się kłótnia rodzicielska: oto dziecko, które kocha zarówno mamę jak i tatę, nagle obserwuje z przerażeniem, że oni potrafią być dla siebie niemili i używać w stosunku do siebie słów raniących... Podobnie dzieje się w przypadku upojenia alkoholowego - nieistotne, czy to ojciec, wujek, czy dziadek, ale po nadmiernym spożyciu alkoholu staje się on nie do poznania. Pół biedy, gdy zachowanie jego wskazuje na człowieka obcego, ale gdy zaczyna mówić wszystko, co ślina na język przyniesie, dziecko jest zaskoczone, zniesmaczone a nawet zgorszone. Co prawda, wypowiada te słowa w bardzo ograniczonej świadomości, ale nie umniejsza to gorszącego efektu.

   Nie inaczej się dzieje w przypadku doświadczenia wielkiego cierpienia. Gdy ciężar staje się zbyt wielki, może powodować odruch skargi, która - ze względu na skalę bólu - wydobywa z serca słowa nierozważne. Tym chyba należy tłumaczyć zachowanie Hioba w dzisiejszym pierwszym czytaniu, a każdy uważny czytelnik będzie próbował usprawiedliwiać jego zachowanie właśnie ową utratą, albo znacznym ograniczeniem świadomości, wynikającym z przeżywanego doświadczenia.

   Dlatego i ocena Boża w takich sytuacjach jest pewnie łagodniejsza. Nie obraża się On na swoje dziecko, które takiej próbie zostało poddane. Jak się okaże w dalszej części Księgi, będzie próbował uświadomić niestosowność reakcji, ale z wielką łagodności, mającą na celu podtrzymanie w wierze i ufności, że mimo wszystko, nie traci On kontroli nad światem i - jak to później powie św. Paweł - nie dozwoli nas kusić ponad to, co jesteśmy w stanie wytrzymać.