Taka śliczna dziewczynka, a tak brzydkich wyrazów używa... albo: Taki przystojny mężczyzna miałby kogoś zamordować? - dziwimy się czasem, ale z upływem lat coraz mniej. Życie pokazuje bowiem jak to dobra, świetnie zapowiadająca się uczennica, z dobrego domu, wylądowała ostatecznie na ulicy; jak to wielkie zdziwienie, a nawet zgorszenie wzbudził kiedyś mały chłopiec zostając ministrantem - wszyscy wiedzieli, że jest z rodziny patologicznej, nikt tam do kościoła nie chodził z wyjątkiem starej babci, której nogi też już odmówiły posłuszeństwa, ale on wciąż przykładnie uczęszczał na dyżury, został następnie lektorem, wielkim wysiłkiem woli, przezwyciężając mnóstwo trudności, zdał maturę i ostatecznie został kapłanem... Wszystko w życiu może się wydarzyć, a najgorsze, to sądzić z pozorów.

   Właśnie przed tym przestrzega nas Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Pozory zwiodły Ewę, która - nie wiedzieć dlaczego - w zakazanym owocu nagle dostrzegła coś, co jest rozkoszą dla oczu i nadaje się do zdobycia wiedzy, Samson zwiedziony pięknem Dalili, śliczna prezencja i niebieskie tło wyborczego plakatu, niskie oprocentowanie i mała gwiazdka przy nim... Wciąż ktoś ulega mirażom, ktoś kogoś zwodzi, tamten popełnia błąd... Konsekwencje owych błędów często są tragiczne i dla wielu bolesne. Jak ich uniknąć? Współczesnemu człowiekowi brakuje czasu na refleksję - biegnie na oślep, przemieszcza się coraz szybciej, błyskawicznie połyka informacje, których następnie nie trawi, sypia byle jak albo prawie wcale, ciągnie go do zabawy, a żądają od niego sukcesu, prawie co godzinę... Nic dziwnego, że traci rozeznanie między światem rzeczywistym a wirtualnym. Żądny sukcesu produkuje plastikowe owoce i styropianowe kurczaki - byle na zdjęciu dobrze wyglądały. Mamiąc innych, sam pozwala się paść ułudą. Przy maksymalnym nakładzie sił i środków produkuje w szybkim tempie śmietnisko błyskotek nikomu niepotrzebnych (poza ulotną chwilą zakupów). Czy takiego chcemy świata?

   To prawda: nawet i średniowieczne, potężne baszty z upływem wieków kruszeją. Mury obronne, zamki na skałach i wiekowe katedry... Kiedyś one wszystkie mchem obrosną, ale tam przynajmniej każda cegła i każdy kamień miały swój ciężar i realną wartość, znaczoną prawdziwym potem i prawdziwą łzą. Tam trud i owoc - całkiem zresztą trwały - jako przedmiot osądu Bożego. Nagrodą zaś za to - Piękno i Nowość bez ustanku odkrywane przez całą wieczność.