Dzisiejsze czytanie z Księgi Daniela jest przedłużeniem historii o wiernych Bogu młodzieńcach izraelskich, którzy znalazłszy - w charakterze niewolników - na dworze króla Nabuchodonozora, zawsze byli inni. Nie jedli bowiem mięsa ze stołów królewskich, modlili się o wyznaczonych porach, a na dodatek nie chcieli oddać pokłonu posągowi wykonanemu na zamówienie króla. Pozostali wierni Bogu we wszystkim. Tym samym rozpalili gniew Nabuchodonozora, który rozkazał wrzucić ich do rozpalonego pieca.

   Przywołane czytanie ukazuje cudowną interwencję Pana Boga, który nagrodził wierność swoich dzieci, zsyłając anioła przechadzającego się wraz z nimi pośród ognistych płomieni. Zwróćmy jednak uwagę na modlitwę (szkoda, że brak jej początku w dzisiejszym czytaniu...) Azariasza. On najpierw błogosławi Boga swoich przodków i chwali Go z całych sił - dopiero potem następuje dyskretna prośba...

   Jak to pojąć, jak zrozumieć człowieka, który w tak beznadziejnej sytuacji nie dba o ratunek dla siebie, ale najpierw wysławia Pana Boga? Przypomina się sytuacja ks. Blachnickiego, założyciela Ruchu Światło - Życie, który powołał też do życia Krucjatę Wstrzemięźliwości. Władze komunistyczne uznały to przedsięwzięcie za nielegalne i po niespełna trzech latach działania zakończyły jej działalność, konfiskując przy okazji materiały formacyjne i narzędzia do ich drukowania. Po ograbieniu w ten sposób katowickiego ośrodka, ks. Blachnicki zwołał współpracowników i odmówił wraz z nimi... Magnificat - Wielbij, duszo moja, Pana.

   Ostatnio pojawia się wiele świadectw ludzi nawróconych ze złej drogi, którzy - gdy już Pana poznali - nauczyli się nie prosić o nic, ale we wszystkim Go wielbić. On przecież zna nasze potrzeby i niechybnie przyjdzie nam z pomocą. Wystarczy tylko ufać.