Te słowa odnoszą się, oczywiście do Abrahama, ale nieprzypadkowo znalazły się w dzisiejszej Liturgii Słowa. Jak ulał pasują do św. Józefa. Ewangelista powiada, że ten, postawiony przed trudnym wyborem i niewiele mogący zrozumieć z tego, co dzieje się wokół niego, zamierzał swą ukochaną narzeczoną potajemnie oddalić. Tymczasem sam Bóg dał mu znak podczas... snu. Od dzieciństwa uczono nas, że sen - mara, Bóg - wiara oraz, że grzechem jest wiara w sny, wróżby i zabobony. Gdyby jednak komukolwiek z nas przyśnił się anioł, Matka Najświętsza albo i sam Bóg? No właśnie. To przecież spotkało Józefa. Nie dyskutował. Podporządkował się woli Najwyższego. Ale dlaczego nie odepchnął od siebie tej wizji? Dlaczego za nią poszedł?

   Gdy weźmiemy do rąk książkę mistrza Dobraczyńskiego (tak nazwał go Prymas Tysiąclecia), konkretnie Cień Ojca, dowiemy się tego, czego i sam autor nie mógł poznać na bazie jakichkolwiek dowodów, ale wyobraźnia podsunęła mu przepiękny obraz człowieka wybranego przez Boga, o którym Najwyższy wiedział od zawsze, że będzie posłuszny. Na czym to posłuszeństwo zostało oparte? Na stałym kontakcie z Nim. Tak często zatapiał się w modlitwę, tak wiele czasu spędzał na budującym rozmyślaniu o Stwórcy, że właściwie żył już w Jego promieniach. Może stąd Cień Ojca? Napisał o nim Dobraczyński w sposób, który i nam winien dawać wiele do myślenia: Od najmłodszych lat kochał ciszę. Cisza mówiła do niego dobitniej niż głosy. Żądała wciąż tego samego: czekania. Obok biegło życie - niespokojne i hałaśliwe. Padało tyle słów niepotrzebnych, tyle skarg nie przemyślanych, tyle zapewnień, które naprawdę nic nie znaczyły... Tkwił w tym nurcie ze swoją ciszą, niby kamień w korycie potoku. Czekał - choć właściwie nie wiedział, na co czeka. Czekał na to, co mu miała powiedzieć cisza. No i moglibyśmy powiedzieć: doczekał się, dowiedział się, usłyszał.

   Z nami będzie podobnie - jeśli nauczymy się wchodzić w ciszę, nasłuchiwać Jego głosu.