Czy może istnieć odmowa z powodu miłości? Oczywiście! Po to narzędzie najczęściej sięgają rodzice, bez wątpienia kochający swoje pociechy, ale zdający sobie sprawę z tego, że nie na wszystko mogą wyrazić zgodę. Dziecko często działa pod wpływem impulsu - gdy przyjdą mu na myśl lody, to choćby chodziło w ciepłej kurtce i ziąb był wokół, koniecznie musi dostać lody. Wystarczy, że zobaczy inne dziecko na hulajnodze - już wyraża swoje zapotrzebowanie i też chce mieć taki pojazd... Rodzice zaś z różnych powodów nie na wszystko mogą się zgadzać. Nie mogą posłać dziecka samego nad wodę, choćby bardzo chciało popływać. Nie wyrażą też zgody na dziecięce zabawy w nieznanym lesie i tak dalej. Oni najlepiej wiedzą, na co stać ich dziecko i dlatego - kiedy trzeba - motywują do działania, a innym razem przed nim powstrzymują.

   Jakub i Jan z dzisiejszej Ewangelii zachowują się podobnie jak małe dzieci: chcą, aby im przydzielić miejsce po prawej i lewej stronie Chrystusa w Jego królestwie. (Jest to relacja podobna do Mateuszowej, ale św. Marek zachowuje w samych apostołach więcej męskości. W przeciwieństwie do tamtego ewangelisty, nie każe matce wypowiadać tej prośby, ale ich samych uzdalnia  do samostanowienia...) I tu Pan Jezus, jak kochający rodzic, odpowiada dość szorstko: Nie wiecie, o co prosicie. Rzeczywiście - nie pojmują jeszcze, że królestwo niebieskie, to nie kariera - zdobywa się je przecież w trudzie i pocie, znacząc drogę krwawymi śladami. Swoją drogą, musiało być przykro Panu Jezusowi, że akurat wtedy, gdy zdecydował się oznajmić im cel podróży do Jerozolimy, wiążący się z największą z możliwych ofiar, oni szukali korzyści dla siebie. Usprawiedliwia ich to, że tak mało jeszcze rozumieją - nie otrzymali wszak jeszcze Ducha Świętego.

   Co jednak z nami? Mamy przecież udział w Jego darach. Czy - jak dzieci - upieramy się przy swoim, czy też - zamiast wysuwać życzenia - szukamy woli Bożej i znaków, które ją nam przybliżają?