Przeżycia z czasów szkolnych utrwalają się na długo. Zwłaszcza gdy wiążą się z miłymi doświadczeniami. Nikogo nie może dziwić, że nauczyciel stosuje odpytywanie. To przecież zwykły sprawdzian wiedzy. Jakże miło jest wówczas, gdy odpowiadając na przykład z recytacji wiersza czy z dat na historii, nauczyciel nie pozwala dokończyć wypowiedzi i przerywa uczniowi ze słowami: No, i tak należy odpowiadać.

   To skojarzenie nasuwa się w święto św. Kazimierza królewicza, który odchodził z tego świata w wieku zaledwie 26 lat. Już za życia widziano w nim kogoś wyjątkowego. Jego spokój wewnętrzny, troska o ubogich, prawość w zarządzaniu wypływały z autentycznej pobożności. Kochał Boga ponad wszystko, a do Najświętszej Pani miał ogromne nabożeństwo. Słowa z dzisiejszego pierwszego czytania mogłyby służyć za fragment życiorysu tego młodzieńca: Będąc jeszcze młodym, zanim zacząłem podróżować, szukałem jawnie mądrości w modlitwie. U bram świątyni prosiłem o nią i aż do końca szukać jej będę. Istotnie bowiem był człowiekiem rozmodlonym do tego stopnia, że zapamiętano owego królewicza klęczącego przed drzwiami katedry, zanim otwarto jej wrota. Stąd pewnie ta dojrzałość, która go cechowała. Nie dziwi więc, że nie pozwolił mu Pan Bóg dokończyć - w tym wypadku nie wypowiedzi, ale życia. Tak jakby chciał powiedzieć: No, i tak należy żyć.