Nie ma znaczenia, w jakim środowisku działa miłość - pod warunkiem, że naprawdę mamy do czynienia z miłością. Ta bowiem z natury jest relacją. Mówienie o miłości do samochodów, do kwiatów czy elektroniki jest wyłącznie świadectwem ubóstwa słownikowego. Miłość bowiem z założenia jest relacją międzyosobową.

   Jeśli więc Pan Bóg mówi przez proroka Jeremiasza o miłości do swego wybranego ludu: Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego zachowałem dla ciebie łaskawość, to ze względu na to, że naród stanowi zbiór osób, można każdej z nich przypisać ten rodzaj odniesienia - również każdemu z nas.

   Sytuacja opisana w dzisiejszej Ewangelii pozornie zdaje się temu przeczyć. Oto bowiem przychodzi kobieta, matka, rozdarta cierpieniem dziecka, ale ufna i nie dająca się odpędzić od Tego, w którym dostrzegła jedyny ratunek dla swojej pociechy. Miała potrzebną wiarę, zadbała o bezpośredni kontakt (omawiana wczoraj bliskość) i... nie zadziałało! Dlaczego? Dlaczego ten dobry Człowiek, w którym miała prawo nie rozpoznać Boga, tak obcesowo ją traktuje?

   Co do tego, że Pan Bóg kocha każdego człowieka, nie ma najmniejszej wątpliwości. Na wskroś znając każdą duszę, wiedział jak bardzo jest nieustępliwa - zwłaszcza w takiej potrzebie. Chciał po prostu wykorzystać jej wytrwałość i niezdolność do zniechęcenia, by... zawstydzić nas. Dlaczego tak łatwo nas zniechęcić, gdy na pierwsze, drugie czy trzecie westchnienie Pan Bóg nie odpowiada, gdy nie spełnia naszych próśb? Zwłaszcza wtedy, gdy mamy wiarę potrzebną i trwamy w bliskości. Może potrzeba właśnie wytrwałości niewiasty kananejskiej, jej nieustępliwości?