Eucharystię na Jasnej Górze kojarzymy przede wszystkim z dziś przywoływanym opisem wesela w Kanie Galilejskiej. Wynika z niego, że Matka Jezusa po prostu tam już była, a (być może dzięki Niej?) zaproszono tam też Jezusa z uczniami.

   Centralną postacią opisu jest - oczywiście - Mistrz z Nazaretu. Głównie dlatego, że dokonał On tam pierwszego z całej serii cudów, a dotąd nie dał się poznać od tej strony. Mało tego: wydaje się, że nawet ociągał się z jego uczynieniem. Wszak był Bogiem - Synem Najwyższego i sam wiedział, kiedy rozpocząć festiwal cudów, by uwierzyli w Niego ludzie małej wiary. Zgodnie jednak z logiką, znaną od dawna w chrześcijaństwie, wszystko, co dokonuje się wokół nas, jest znakiem od Boga. Być może właśnie owa, nawet nie prośba, ale sugestia zaledwie, ze strony Najświętszej Matki, stała się dla Niego znakiem, że oto już czas.

   W odniesieniu do Matki natomiast warto zwrócić uwagę na niezwykły dar spostrzegawczości z Jej strony. To przecież ona zauważyła ów dotkliwy brak, który mógł się położyć cieniem na opinii nowożeńców przez wiele kolejnych lat. Dlatego delikatność, dołożona do owej spostrzegawczości oraz pewność zadziałania przez Tego, któremu tak bardzo ufała, spowodowały, że cud się dokonał.

   To jeszcze nie wszystko. Przecież mógł Pan Jezus jednym słowem zaradzić brakowi, podobnie jak czytamy o tym w opisie stworzenia świata. On jednak poszedł o krok dalej: chciał dać satysfakcję sługom weselnym, którzy z pewnością swoim wnukom jeszcze opowiadać będą o cudzie na weselu w Kanie. Chodziło też jednak o sprawę ważniejszą - o włączenie człowieka do współpracy z Bogiem. Już w Starym Przymierzu takie współdziałanie okazywało się skuteczne, a to ma ma stanowić jedynie zachętę do wypełniania woli Bożej aż po brzegi - by niejeden jeszcze dokonał się cud.