Przepiękny jest tekst proroka Jeremiasza o sile miłości Boga, której nie sposób się oprzeć. Ma ona w sobie coś uwodzicielskiego, a jednocześnie zniechęca ciężarem konsekwencji. Bóg jest bowiem od wieków obiektem nienawiści ze strony tzw. świata, a konkretnie złego ducha, który multiplikuje się, przeobraża, zwodzi ludzi i wiecznie kłamie, nastawia stworzenie przeciwko Stwórcy i czerpie radość z cierpienia tych, którzy z Nim chcą tworzyć jedno.

   Zdezorientowany człowiek może się w owych grach duchów nie połapać, ale wystarczy zdać sobie sprawę z tego, co świetnie oddaje dzisiejsza Ewangelia. Wynika z niej, że Piotr coraz bardziej zaczął wiązać się z tym światem. Stało się to poniekąd z powodu Chrystusa - zaczął bowiem przyzwyczajać się do bycia w centrum uwagi, uwierzył w swoją gwiazdę. Doświadczał też na co dzień cudów, był ich bezpośrednim świadkiem, zawsze w delegacji tych, którzy mogli na własne oczy oglądać największe cuda, jak wskrzeszenie córki Jaira, Przemienienie na górze Tabor czy modlitwa w Ogrójcu. Do tego, dzięki natchnieniu od Ojca poznał też prawdę o Jezusie i publicznie ją wyraził: Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego. Nauczył się już ogrzewać w sławie swego Mistrza. Dobrze mu z tym było i dlatego nie bardzo chciał przyjąć do wiadomości, że obecna działalność jego Pana jest zaledwie cieniem tego, co naprawdę ma On zamiar zrobić dla ludzi - wyzwolić ich od zła... swoją śmiercią. Każdy kto kocha, rozumie to. Piotr jeszcze nie rozumiał, choć żar miłości już w nim płonął.

   A ja - czy już rozumiem?