Czy wyobrażamy sobie osiągnięcie nieba i utyskiwanie na to, że znaleźli się w nim również ci, którzy dopiero pod koniec życia się nawrócili? A jak to się stało, że nie jest dla nas obcy? A kto nas ochrzcił, poprowadził do sakramentów i pokazał, że życie ma sens w poświęceniu i oddaniu? To przecież nie nasza zasługa - inni nie mieli tyle szczęścia. Może wciąż się tego uczą, a może jeszcze do tego nie doszli?

    A może należałoby zapytać samego siebie, czy - spodziewając się zapłaty od Boga - jestem rzeczywiście uczciwym pracownikiem w Jego winnicy, czy może jedynie konsumentem dóbr wypracowanych przez innych.

    Niebo, choć przeznaczone jest dla wszystkich, nie należy się nam jak numer PESEL. Pan Bóg wspiera naszą drogę, cieszy się z każdego naszego sukcesu, ale wolałby, abyśmy choć trochę przyczynili się do zdobycia tego dobra. Wśród wielu zakłóceń wytwarzanych przez ten świat łatwo zgubić sygnał od Pana i po prostu zgubić drogę. Dlatego szukajmy Pana, gdy pozwala się znaleźć, wzywajmy Go, dopóki jest blisko.