Jako dziecko często jeździłem z wujkiem furmanką. Kiedyś, gdy przejeżdżaliśmy obok przydrożnego krzyża, wujek zapytał, czy wiem, co należy w takich okazjach powiedzieć. Dziś tłumaczę sobie, że prawdopodobnie chciał przetestować zdolności wychowawcze swojej o kilkanaście lat młodszej siostry, a mojej mamy. Ta jednak napominała wielokrotnie, że przechodząc obok kapliczki trzeba powiedzieć Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, obok krzyża: Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami, zaś w pobliżu kościoła - Niechaj będzie pochwalony Przenajświętszy Sakrament teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.

   Dlaczego o tym wspominam? Bo taką świadomość mieli wówczas wszyscy. Kapliczki i krzyże powstawały najczęściej jako wotum za ocalenie życia czy szczęśliwy powrót z wojny. Miały one przypominać wielkość i łaskawość Boga, który zawsze jest pośród nas i zawsze gotów udzielić wsparcia.

   W dzisiejszej Ewangelii z takiej pomocy skorzystali ludzie już pozbawieni nadziei. Ostatecznie nieśli ciało młodego człowieka na cmentarz... Nikomu nie przyszło do głowy, by prosić o jakąkolwiek pomoc czy interwencję nawet Jezusa z Nazaretu. Nie musieli. On już tam był. Sam zatrzymał kondukt, w krótkich słowach pocieszył zrozpaczoną matkę, a rozkaz powstania skierował do... nieboszczyka.

   To, że Bóg jest wszędzie, nie oznacza, że wszędzie pomaga zgodnie z oczekiwaniami ludzi. Nie wszystkich zmarłych w tamtym czasie wskrzesił, nie wszystkich uzdrowił i nie wszystkich głodnych nakarmił, ale na pewno ma takie możliwości. Tym chętniej je wykorzysta, im częściej będziemy Go wzywali. Pamiętajmy więc o kapliczkach, krzyżach i świątyniach...