Krzyż od początku był symbolem tak okrutnych tortur, że - nawet mając świadomość jego zbawczej mocy - pierwsi chrześcijanie woleli odznaczać się symbolem ryby. Kiedy zaś rozprzestrzeniające się chrześcijaństwo doprowadziło do delegalizacji krzyża jako narzędzia wymierzania kary, stał się on znakiem wierzących w Chrystusa.

   W naszej Ojczyźnie krzyż spotykamy wszędzie - nie tylko w kościołach, w domach wierzących, ale (od czasu przemiany ustrojowej) również w szkołach, zakładach pracy, sądach, a nawet w sejmie. Nie wszystkim się to podoba, ale jest to zgodne z zapowiadanym przez Pana Jezusa znakiem sprzeciwu.

   Niezależnie jednak od tego, jak bardzo obstawialibyśmy się krzyżami, pamiętać trzeba o przestrodze naszego narodowego wieszcza, Adama Mickiewicza, który w Księgach pielgrzymstwa narodu polskiego napisał: Krzyż wbity na Golgocie tego nie wybawi, kto sam w sercu swoim krzyża nie wystawi. Wynika stąd, że nie wystarczy epatować krzyżem, ale trzeba zaakceptować jego naturę, zrozumieć znaczenie i żyć tym, co on oznacza: gotowością do ofiar i poświęceń, miłością, otwarciem, umartwieniem.