Nawet najwięksi optymiści przeżywają swoje problemy, doznają porażek, cierpią z powodu doświadczeń i chorób. Wyobraźmy sobie, że nagle znajduje się między nami ktoś, kto każdą chorobę potrafi unieszkodliwić (i to natychmiast!), lęki oddalić, złe duchy wypędzić, a nawet umarłych wskrzesić... Naturalnym byłoby zatrzymać kogoś takiego przy sobie i to na zawsze. Mieszkańcy Kafarnaum też tego pragnęli. Zmuszeni byli jednak szukać Chrystusa, bo udał się na miejsce pustynne. Po co? Aby odpocząć? By znaleźć wreszcie święty spokój? Oczywiście, że nie! Doskonale wiemy, po co Pan Jezus udawał się na miejsca pustynne, osobno - aby znów zjednoczyć się ze swoim Ojcem, aby pobyć z Nim razem, by coś znów uzgodnić, za kimś się wstawić, ale też by nabrać sił przed kolejnymi trudami podróżowania i nauczania.

   Tam Go znaleźli ci, którym już pomógł i ukazał światło nadziei. Przyszli aż do Niego - to znaczy przyszli aż na pustkowie. Szukali Go, chcieli znów z Nim być, pragnęli znów mieć Go przy sobie, blisko. Usiłowali nawet zatrzymać Go. Nic z tego - zostawił ich i odszedł w swoją stronę. W tym wypadku swoja strona to ta, którą polecił Mu Ojciec. Nie pozostawił ich jednak bez nadziei, bez wsparcia. Przekonał, że bliskość Boga w ich życiu wiele trudnych spraw potrafi rozwiązać. Odszedł by i inni to zrozumieli. Pytanie, czy ja rozumiem?