Problemem dzisiejszych ludzi jest to, że nawet nie chcą prosić Pana Boga o łaski - tak, jakby  wszystko byli w stanie wypracować sami. Oba dzisiejsze czytania cofają nas do czasów, gdzie oczywistym było, że wszystko jest dziełem łaski Bożej. Dlatego zarówno Manoach z żoną jak i Zachariasz z Elżbietą, żyjąc w przykładnej pobożności, długie lata modlili się o potomstwo. W beznadziejnej sytuacji nie zaprzestawali błagań i dlatego zostali wynagrodzeni. W obu wypadkach, ku ogromnej radości i zaskoczeniu dowiadują się, że prośby ich zostaną wysłuchane. Oto poczniesz i porodzisz syna - usłyszała żona Manoacha, ale w ślad za tymi słowami idą inne: lecz odtąd... nie pij wina ani sycery itd. Wynika stąd, że Pan Bóg radośnie przekazuje swemu stworzeniu nawet największe łaski, ale oczekuje czegoś w zamian. Nie oznacza to, jakoby czegokolwiek potrzebował. Wręcz przeciwnie, ale wyposażając powołanego w określony zasób dóbr, ma prawo oczekiwać współdziałania.

   Tak jest nie tylko w przypadku powołania do kapłaństwa czy stanu zakonnego. Ten niewyobrażalny dar otrzymują wezwani bez jakiejkolwiek zasługi, ale do efektywnego korzystania zeń potrzeba jeszcze wkładu własnego. W dzisiejszych czytaniach oddano to w słowach lecz odtąd... Młodzieniec czy panna może usłyszeć od Boga: mam dla ciebie żonę, mam męża... ale w ślad za tym komunikatem idzie od razu inny: lecz odtąd... nie wolno ci kochać tylko siebie, masz wiele czasu poświęcać obiektowi swojej miłości, masz nauczyć się rezygnować ze swoich oczekiwań itd. Rodzice również usłyszą: dam wam potomstwo, lecz odtąd... Wszyscy wiemy, jakie zobowiązania się za tym kryją i dlatego nigdy nie spoczywajmy na laurach - nawet gdyby suma łask zdawała się przekraczać nasze możliwości. Wystarczy, że zechcemy.